Category: News

Kunstenaar Laura Hospes (1994) ziet de huid als het buitenste laagje van de mentale gezondheid. In haar eerste museale tentoonstelling Skin Ego zitten we letterlijk dicht op haar huid. Ze neemt de kijker mee in haar onderzoek naar de gecompliceerde relatie die zij heeft met haar lichaam. Via fotografie, video, installaties en performances ontleedt ze het visueel, en legt ze elk detail meedogenloos vast. Ze boetseert en manipuleert haar lijf door verwrongen houdingen aan te nemen, maar ook door materialen als gips, siliconen en verf op zichzelf aan te brengen.

De bijna obsessieve manier waarop ze haar lichaam documenteert is onderdeel van een genezingsproces van haar mentale gezondheid en hoe dit proces haar kijk op haar lichaam heeft gevormd. Met deze persoonlijke zoektocht houdt Hospes ons onbewust een spiegel voor. Door haar lichaam uitdrukkelijk niet te presenteren in lijn met de heersende en vaak onrealistische schoonheidsidealen, wordt indirect pijnlijk duidelijk hoezeer de jonge generatie zich hieraan compleet lijkt te conformeren, met verstrekkende gevolgen voor hun mentale gezondheid. 

Mentale herstel
Hospes brak al op jonge leeftijd door met haar fotoboek UCP, in 2016. UCP is de afkorting van Universitair Centrum Psychiatrie in Groningen, een instituut waar zij enige tijd verbleef na een zelfmoordpoging. Hier begon ze zichzelf te fotograferen, in een poging uitdrukking te geven aan de situatie waarin ze zich bevond, omdat erover praten niet ging. De serie die hieruit is voortgekomen is een confronterend document van depressie en zelfbeschadiging. In UCP ligt bovendien de oorsprong voor Hospes’ verdere werk. Tijdens de opname voelde zij een breuk tussen haar psyche en lichaam. Deze ervaring heeft geleid tot een fascinatie met het lichaam en in het bijzonder haar eigen lijf.

Huid als metafoor
Tijdens het behalen van haar master aan de St. Joost School of Art & Design zette Hospes haar experimenten door. Pogingen om grip te krijgen op het geestelijke bracht haar bij de Franse psychoanalyticus Didier Anzieu (1923-1999), die de huid als een metafoor gebruikte in zijn theorieën over de menselijke psyche. Geïnspireerd door deze beeldspraak kijkt Hospes naar de huid als het buitenste laagje van onze mentale gesteldheid, en hoe deze een verbeelding kan zijn van onze innerlijke wereld. Door haar lichaam onomwonden te tonen, breekt Hospes met taboes rondom geestelijke gezondheid, maar ook met onrealistische schoonheidsidealen.

Tentoonstelling en publicatie
In haar eerste museale tentoonstelling is een mix van nieuw en bestaand werk te zien, uiteenlopend van fotografie tot een registratie van een performance. Bij de tentoonstelling verschijnt de publicatie Antidote. Het boek is, zoals Hospes het zelf omschrijft, een reis door het landschap van haar huid en vertelt een verhaal van tegenstellingen als pijn en zorg, rust en onrust en kracht en kwetsbaarheid. Het boek bevat ruim 100 nieuwe werken. De omslag van ieder exemplaar is door Hospes bewerkt met een siliconen laag die rimpelt, bobbbelt en plooit, een directe verwijzing naar de huid.

My new book Antidote is coming up! But before it is printed, I really need your help!

I am crowdfunding for my new book Antidote: a milestone in my career as visual artist as it features my work and development of the past 5 years. The book is a tribute to the pliability and adaptability of our largest organ—the skin—playing a significant role in defining our identity. 

The cover will have a silicone skin itself, added by hand by yours truly. Design is in the hands of -SYB– and the book features two essays about the context of my work, written by Annamaria Pinaka and Willemijn van der Zwaan.

Please consider donating to my crowdfunding campaign to realise this ode to the skin. Without you, this book can’t be printed!

Ode to the skin
Despite the occasional aggressive undertone in my work, it may surprise you to know that I hold profound respect for my body and, by extension, for every individual’s body. Having battled severe self-harm, compulsion, and depression for years, I have witnessed firsthand the remarkable resilience of my body in its healing process. My body now bears a landscape of scars, akin to petrified lava shaping new terrain after a volcanic eruption. Consequently, my work serves as a tribute to the pliability and adaptability of our largest organ—the skin—playing a significant role in defining our identity.

During Unseen Photofestival, I executed my performance No Man’s Land in front of a live audience. This registration film is made by Tomas Overtoom.

---

---